Δεν γνωρίζω του ανθρώπους -καλό παράδεισο στο παλικάρι- γι' αυτό το κείμενο δεν εστιάζει στη περίπτωση αλλά το Μακροσκοπικό του θέματος…
Χθες μετά από καιρό ένα νεαρό παλικάρι άφησε την τελευταία του πνοή στην
άσφαλτο. Το περιστατικό -λίγο η πολύ- μοιάζει με πολλά άλλα που έχουμε ζήσει τα
τελευταία χρόνια. Ένα παλικάρι στην ένταση και το πάθος της ηλικίας, χωρίς
ακόμα να μπορέσει να φτάσει στα κατάλληλα επίπεδα ωριμότητας -για να κατανοήσει
τον κίνδυνο του δρόμου- αρέσκεται να καλπάζει με τον θάνατο. Από την άλλη ένας
άνθρωπος φτασμένος στους δρόμους, γνώστης της μορφής τους και έμπειρος πια
οδηγός θεωρεί παιχνίδι και ρουτίνα να αφήνει το αυτοκίνητο του όπου βρει.
Το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι το δημόσιο δικαστήριο που στήθηκε στα μέσα και
το διαδίκτυο για το ποιος από τους δύο φταίει. Ποιος είναι ο φταίχτης, ποιος το
θύμα. Θα σας πω εγώ ποιος φταίει.
Φταίμε και ‘Εμείς’, Φταίτε και
‘Εσείς’, Φταίνε και οι ‘Άλλοι’
Φταίμε και εμείς…που δεν καταφέραμε
ακόμα να κτίσουμε την νοοτροπία που να προστατεύει και εμάς και τους υπόλοιπους
από τους κινδύνους της ασφάλτου. Κρυμμένοι πίσω από πληκτρολόγια και γραμμές
τηλεφώνων, καταδικάζουμε στο προσκήνιο τον ‘’άτσαλο’’ οδηγό που πάρκαρε έτσι
και το ‘’άμυαλο’’ παιδαρέλι που οδηγούσε απρόσεκτα. Φταίνε. Όμως και αυτοί
ανήκουν στο εμείς. Ένα εμείς που κάθεται στο παρασκήνιο γονατισμένο μπροστά σε
εικόνες και κλειστά παράθυρα και τρεμάμενα φωνάζει: «Ευχαριστώ!». Ευχαριστώ που δεν ήμουν εγώ
εκεί. Γιατί όλοι μας το κάναμε, το κάνουμε ή θα το κάνουμε στο μέλλον. Όλοι μας
είμασταν νεαρά παιδιά με ατίθαση διάθεση, και όλοι θα γίνουμε αυτοί οι οδηγοί με
τις εμπειρίες. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσες φορές είμασταν στο Τσακ να βρεθούμε
αντιμέτωποι με το θάνατο μέσα στους δρόμους. Θα δούμε πως το πρόβλημα είναι
πολύ πιο βαθύ. Η νοοτροπία και παιδεία στον τόπο πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Και αφού οι ‘Άλλοι’ δεν λένε να το δουν, ας το δούμε εμείς. Ας
σκεφτόμαστε μια φορά εμάς, δυο φορές τους υπόλοιπους και τρεις φορές τα παιδιά
που περιμένουν σπίτι την αγκαλιά μας.
Φταίτε και 'Εσείς'…που σας όρισε το κράτος
να τηρείτε την τάξη και τον νόμο. Καθημερινά σας βλέπουμε στον δρόμο να
προσπαθείτε να κρατήσετε τους δρόμους σε τάξη. Κάποτε σας χαιρόμαστε. Κάποτε όμως ξεχνάτε πως πρέπει να είστε το παράδειγμα και δυστυχώς το χάνετε το νόημα. Θα μου πείτε υπερβολές, θα σας πω σας βλέπουμε. Σας
βλέπουμε να παρκάρετε παράνομα σε διπλές κίτρινες γραμμές, πάρκινγκ αναπήρων
και πεζοδρόμια. Σας βλέπουμε να περιμένετε με λύσσα και μανία στην γωνιά με το
μπλοκάκι σας να γράψετε όλους αυτούς του ‘σάτυρους των δρόμων’ που τρέχουν λίγο
παραπάνω, (και καλά κάνετε αλλά το πρόβλημα είναι αλλού) την ίδια στιγμή που όταν
βγάλετε την στολή δεν είστε υπόδειγμα οδηγού. Βέβαια δεν μιλάμε για το σύνολο,
αλλά μια μερίδα που ξεχάστηκε κάπου στην καπουή του χρόνου, κάπου στον ξεπεσμό
αυτού του τόπου.
Φταίνε και οι ‘Άλλοι’…που τους ορίσαμε
‘εμείς’ να σκέφτονται για μας πριν από μάς. Για όλους αυτούς που ορίζουν τους
νόμους. Που μέσα στα σπλάχνα του ΄σώματος’ τους, ανδρώνονται άτομα που
πληγώνουν οι ίδιοι τους νόμους που έχουν ψηφίσει. Και έτσι φτιάχνεται η
κουλτούρα. Μια κουλτούρα που ο καθένας αψηφά τους νόμους και κάνει του κεφαλιού
του. Και σφυρίζοντας αδιάφορα έχει στο νου του πως για να το κάνουν και οι
‘άλλοι’ τότε μπορούμε και ‘εμείς’, τότε σιωπάτε και ‘εσείς’. Σε εσάς δεν θα
χαριστώ. Κανείς δεν πρέπει. Για να αλλάξει τούτος ο τόπος χρειάζεται παιδεία. Η
παιδεία θα κτίσει νοοτροπία και η νοοτροπία μια κοινωνία ΑΝΘΡΩΠΩΝ που οι
δρόμοι, οι πλατείες και τα σπίτια θα είναι ασφαλείς για όλους. Την παιδεία την
πουλήσατε, τους νόμους τους καταπατήσατε.
Θέλουμε και νοοτροπία; Ας την
φτιάξουμε αλλιώς!
Σφίγγω τα δόντια από οργή κάθε φορά, όπως και όλοι μας. Μα στο τέλος της
ημέρας Εμείς, Εσείς και οι Άλλοι, είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Γεννημένο από την
ίδια μάνα, μυαλωμένο με τις ίδιες ανάγκες. Ας
ξεκινήσουμε λοιπόν πρώτοι όλοι εμείς που μας καίει και οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν.
Κριτική και κράξιμο κάναμε ξανά. Τώρα ποια είναι η ώρα για αλλαγή. Μια
πραγματική ΑΛΛΑΓΗ
