'Λόγια' εν τω μέσω της νυκτός

Ένα Καλοκαιρινό βράδυ Σαββάτου βρέθηκαν σε ένα παγκάκι αραγμένοι δύο φίλοι. Δεν μιλούσαν και πολύ. Προτιμούσαν να  αγναντεύουν απέναντι την σκοτεινιασμένη θάλασσα και τις φωτεινές γραμμές που ζωγράφιζε από ψηλά το φεγγάρι. Στα χέρια τους κρατούσαν από ένα φτηνό στιγμιαίο καφέ, από κάποιο κοντινό μαγαζάκι. Ο ένας τύλιγε τσιγάρο λαχταρώντας την γεύση του καπνού, ενώ ο δεύτερος έπαιζε με το καπάκι του καφέ

Για την Ιστορία μας τους ήρωες μας θα τους πούμε Σόρα και Τίτο. Και η κουβέντα τους πάει κάπως έτσι:

Σ: Μεγαλώσαμε;  

Τ: Μεγάλωσες αδερφέ, εγώ ακόμα νοιώθω παιδί.

Σ: και ο καπνός; Για να τονίζει την παιδικότητα;

Τ: Τα παιδιά νομίζεις δεν έχουν έγνοιες; Απλά ξέρουν να βλέπουν και την ωραία πλευρά της ζωής. Να τυλίξω ένα; 

Σ: Όχι άσε. Αργότερα ίσως.

Τ: Να ρωτήσω;

Σ:Ρίχτω

Τ: Αν μπορούσες να κάνεις στο δημιουργό μια ερώτηση, όπου η απάντηση θα ήταν σίγουρα ΝΑΙ, τι θα τον ρωτούσες;

Σ: Αν υπάρχει!

Τ: Πλάκα κάνεις; 

Σ: Όχι, αυτό το ΝΑΙ μου απαντά σε πολλά άλλα. ΤΙ περίμενες δηλαδή;

Τ: εγώ θα το ρωτούσα αν θα έκανα οικογένεια και θα ζούσαμε ευτυχισμένοι.

Σ: Στο χέρι σου είναι αυτό.

Τ:Όντως! Δεν μου λες ρε Σορα, Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 Χρόνια;

Σ: Πολύ πετυχημένος, γνωστός και ίσως και πλούσιος…

Τ: πάντα ο ίδιος αλαζόνας

Σ: ..Αλλά δυστυχισμένος και μόνος

Τ: Πεσιμισμός;

Σ: Ρεαλισμός 

Τ: Θετικότητα μηδέν ως συνήθως

Σ: Mea Culpa!

Τ: και αν γινόταν να ευτυχίσεις; Θα ήσουν αποτυχημένος;

Σ: Η ευτυχία Τίτε μου είναι πάντα ο βλαστός κάθε επιτυχίας. Η επιτυχία όμως είναι ένα δέντρο που δεν δίνει σχεδόν ποτέ καρπό ευτυχίας.

T: Σωραίος, να τυλίξω;

Σ: Τύλιξε, πάω να φέρω καφέ.

Τ: Σκέττο, χωρίς γάλα 

Και έτσι μια μικρή συζήτηση μεταξύ δύο φίλων τελείωσε με τον πιο γνωστό τρόπο. Τσιγάρο, καφέ και θάλασσα.

 Άραγε εσείς αν ήσασταν σε εκείνο ακριβώς το σημείο και ακούγατε την συζήτηση, τι θα απαντούσατε σε αυτές τις δύο ερωτήσεις;