Πάει ο Παλιός ο Χρόνος.....

    Το 2012 ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά. Τουλάχιστον για μένα.Ξεκίνησε πάρα πολύ δύσκολα και μοναχικά. Παρέα με ένα όπλο και μια γκάμα από γκρίζα όνειρα.Προς τα μέσα του χρόνου και μετά από μια μικρή -ξεχασμένη ποια- περιπέτεια υγείας, είχα φτάσει στο σημείο να πιστέψω πως ακόμα και ο ίδιος ο θεός με μισεί ανυπόφορα.
  Το τελευταίο μισό του χρόνου όμως εξελίχθηκαν δύο συμβάντα που με έκαναν να ξανά χαμογελάσω και να πιστέψω και πάλι στους ανθρώπους.
     Το πρώτο ήταν ότι μετά από 44 χρόνια η ομάδα μου η ΑΕΛ πήρε το πρωτάθλημα. Η πόλη στολίστηκε στα κίτρινα και είδα ανθρώπους που περάσαμε μαζί τόσα πολλά ,να κλαίνε και να γελάνε ταυτόχρονο από χαρά. Ακόμα κατάλαβα επιτέλους ότι ο ρατσισμός δεν οδηγεί πουθενά και πως αν 11 άτομα από διαφορετικές χώρες και Ηπείρους κατάφεραν να ενωθούν μαζί και να μας δώσουν τόση χαρά, με πια καρδιά μπορώ να τους φερθώ άσχημα. Το πιο σημαντικό που διδαχθήκαμε όλοι είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να λες "ΠΟΤΕ". Μπορεί να περάσει πολλής καιρός αλλά στο τέλος θα 'ρθούν και καλύτερες μέρες.
      Το δεύτερο και πιο σημαντικό ήταν η γνωριμία μου -καταλάθος- με κάποιους ανθρώπους που με έκαναν να ξαναπιστέψω σε μένα και στις δυνατότητές μου. Δεν μου ζήτησαν κάτι αλλά μου χάρισαν τόσα πολλά. Μου έδειξαν εμπιστοσύνη και με αγκάλιασαν λέγοντας μου με τα μάτια τους πως:" Ότι και αν γίνει εσύ πάντα θα έχεις ένα μέρος να ανήκεις ,εδώ μαζί μας". Σε μια περίοδο που είχα χάσει εντελώς την πίστη μου στους ανθρώπους και γενικά στα πάντα ,εσείς με κάνατε να ξαναπιστέψω. Να πω υπάρχει ελπίδα.Τα γέλια σας,οι φωνές, τα πειράγματα σας, είναι όλα τόσο σημαντικά για μένα.Θέλω πολύ να σας πω ευχαριστώ για όλα αλλά δεν μπορώ να βρω λόγια. Γι' αυτό γράφω μέσα από την καρδιά μου με ότι λέξεις έχω και ίσως με πάρα πολλά ορθογραφικά.

       Καλή χρονιά σε όλους και υπόσχομαι ότι το 2013 θα είναι η χρονιά που θα ανταποδώσω όλα αυτά που τόσο απλόχερα μου χαρίσατε ,σε περηφάνια. Μέσα μου ξέρω ότι ίσως κάποια μέρα απογοητευτώ ή νοιώσω κάπως άβολα, αλλά δεν με νοιάζει. Τουλάχιστον θα έχω την χαρά και την περηφάνεια να με συνοδεύει πάντα αυτή η πρώτη μας εικόνα. :)!!!

Φοβάμαι, Φοβάμαι τα Χριστούγεννα

Είναι κάτι τέτοιες μέρες που φοβάμαι να μεγαλώσω, αυτές τις κρύες νύχτες του χειμώνα που το στολισμένο δέντρο φωτίζει το σαλόνι του σπιτιού.

  Που πήγε η μαγεία που κάποτε ήταν διάχιτη στην ατμόσφαιρα; Χάθηκε και αυτή σαν όλα μας τα παιδικά όνειρα.

Φοβάμαι, φοβάμαι να βγω έξω στο δρόμο και να δω την πόλη στολισμένη. Φοβάμαι, φοβάμαι να περάσω απο τις φωτινές οδούς και να αντικρήσω τα παιδιά να παίζουν αγκαλιασμένα φορώντας κόκκινα σκουφάκια και τραγουδώντας τα κάλαντα. Φοβάμαι ,φοβάμαι γιατί δε νοιώθω τίποτα.

΄΄Χριστούγεννα; Ποια η διαφορά απο τις άλλες περιόδους του χρόνου, σιγά ρε ‘συ μια εμπορική γιορτή είναι΄΄

Αυτά σκέφτομαι και φοβάμαι ακόμα περισσότερο. Όχι τον ΘΕΟ -μήπως με τιμωρήσει για την ύβρη αυτή-  αλλά φοβάμαι μήπως μεγάλωσα. Μήπως έγινα και εγώ σαν όλους του άλλους, του πλαστικούς ανθρώπους που ακόμα και αυτές τις φωτεινές μέρες η καρδιά τους είναι παγωμένη και άδεια.

Μέσα σ’ αυτό το λύθαργο που σιγά σιγά μου τρώει την ψυχή, γυρεύω να βρώ κάποιο να με ξυπνήσει ,κάποιο επίγειο γγελο να με χαστουκίσει και να μου πει ΄΄Σταμάτα να κοιτάς τον καθρέφτη, σταμάτα να ακούς όλους αυτούς τους ψεύτικους ανθρώπους που προσπαθούν να σε πείσουν πως έχεις αλλιωθεί εντελώς. Κρατήσου απ’ τον ώμο μου και όλα θα πανε καλά’’

                Και όταν μου απλώσει τα χέρια για να σηκωθώ και με κλείσει στοργικά στα φτερά του ,δεν θα θυμάμαι τίποτα κακό παρα μόνο τη ζεστασιά που ένιωσα βλέποντας το χαμόγελό του. Και ύστερα θα γίνω και πάλι παιδί, ένα παιδί με καρδιά μεγάλη και ροδοκόκκινα μαγούλα .