Αγαπάτε Αλλήλους, Αγαπάτε... ομοφυλοφίλους;

* Αναδημοσιευμένο από τις 7 Μαΐου στο BetweenCUT

Μετά από ένα μακροχρόνιο αγώνα κατά των οπισθοδρομικών θεσμών και της συντηρητικής παστα-φλόρας του νησιού έχουν ξεκινήσει να γίνονται τα πρώτα βήματα για την εγκαινίαση ενός σύμφωνου συμβίωσης. Το σύμφωνο συμβίωσης δεν απαιτεί και ιδιαίτερες συστάσεις. Ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη το έχει ενστερνιστεί, με το πολύπαθο νησί μας να το θεωρεί εώς πρότινος πυρηνική βόμβα.

Θετικότεροι των αποδεκτών εμφανίζονται οι ομάδες των ομοφυλοφίλων του νησιού, όπου έχουν αρχίσει να σιγοψιθυρίζουν στίχους ενθουσιασμού μετά τις τελευταίες εξελίξεις, έτσι και πάλι να ονειρεύονται μέρες με ωραίες, χωρίς σταγόνα  αμήχανίας στιγμές. «Επιτέλους, θα μπορέσω να αγκαλιάσω τον άντρα της ζωής στην μπροστά από το διοικητήριο και θα πω σε όλο τον κόσμο πόσο τον αγαπώ χωρίς να με νοιάζει πλέον τη σκέφτονται. Θα είμαστε νόμιμα οικογένεια.», αυτά τα λόγια ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου από τότε που ένας φίλος με άκουσε να μιλώ πρώτη φορά για το σύμφωνο συμβίωσης.

Τον ενθουσιασμό των ομοφυλοφίλων έχουν ενστερνιστεί και πολλοί προοδευτικοί κύκλοι και ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που θεωρούν τον θρησκευτικό γάμο σαν μια λανθασμένη διαδικασία που χρησιμοποιούν οι ανθρώποι για να δέσουν τον άλλο. Όπως λέει και ένας φίλος με άκρως μαρξιστική διάθεση: «Ο γάμος είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτήσει την ιδιοκτησία ενός άλλου ανθρώπου με την λογική του ανήκω και ανήκει με την έγκριση πάντα ενός φανταστικού πλάσματος που διαλέγει το σπίτι και τους υπαλλήλους του για να σφραγίσουν την έγκριση. Αν δεν είναι αυτό καπιταλισμός τότε τι είναι;» και κάπως έτσι καλοδέχεται την ιδέα της απαλλαγής της κοινωνίας από ένα θεσμό καθαρά θρησκευτικό που διχάζει ανθρώπους και αφήνει άλλους έξω.

Βέβαια στην σχετική δημοκρατία εν νήσο Κύπρο αν δεν το θέλει το παπαδαριό το «εργάκι δεν θα γίνει».  Νοιώθοντας την ασφυκτική πίεση των ημερών και τα αποτελέσματα που ενδέχεται να φέρει το σύμφωνο συμβίωσης η «φωνή του Θεού» στην Κύπρο έχει ξεκινήσει ένα αναπάντεχο πόλεμο με τους υποστηρικτές της νομοθεσίας και κυρίως τους ομοφυλόφιλους που θεωρούν άσωτους «ιούς». Στην πρώτη γραμμή μαζί τους και τα λεβεντο-παλλήκαρα του νεοναζισμού και των ιδεών του αδόλφου και τις εκ γενετής Ελληνοκεντρικής αντρικής βαρβαρίλλας που δεν τους νοιάζει να σαπίσουν στο ξύλο πέντε έξι ομοφυλόφιλους για το  «καλό του έθνους».

Παρά τις αντιθέσεις και τις εξάρσεις ρατσισμού από κάποιους ο νόμος προχωρά κανόνια και ίσως σύντομα να ζήσουμε στιγμές όπου όλοι οι άνθρωποι θα έχουν ίσα δικαιώματα και ευκαιρία στο όνειρο. Α και εσύ Ελληνίδα και Κύπρια μάνα που κλείνεις τα μάτια του παιδιού σου κάθε φορά που  βλέπεις στο δρόμο ομοφυλόφιλους αγκαλιά ή που σε δασκάλεψε ο παπάς της ενορίας σου να τους τα χώνεις γιατί είναι εκτρώματα της φύσης και θα σου σαλέψουν το παιδί, ένα να θυμάσαι. Το παιδί σου δεν θα γίνει ομοφυλόφιλο επειδή είναι της μόδας. Θα γίνει επειδή την φύση δεν μπορεί να την νικήσει ούτε ο Θεός σου.

Ελευθερώστε το Μυαλό σας και αγωνιστείτε !

Πάει πολλής καιρός από την τελευταία φορά που μπήκα στην διαδικασία να γράψω κάτι μεγαλύτερο από μια απλή κουβέντα στα κοινωνικά δίκτυα. Ο λόγος δεν ήταν τόσο το πιεσμένο του χρόνου μου, όσο η απογοήτευση του που νοιώθει ένας άνθρωπος που μιλά γνωρίζοντας ότι τα λόγια του θα παραμείνουν σταγόνα στον ωκεανό. Σήμερα όμως δεν άντεξα και ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου, για να μοιραστώ το βάρος που έχω στην ψυχή μου με τόσους άλλους που είναι εκεί έξω και απορούν.

Σήμερα, πήρε το μάτι μου μια δημοσίευση ενός φίλου που μου θύμισε ένα από τα πιο επίκαιρα -ίσως-  γνωμικά, που αποδίδονται στον Σωκράτη:

"Τα μεγάλα μυαλά μιλούν για Ιδέες, τα μεσαία για Πράγματα, τα μικρά για άλλους"

Χωρίς να είμαι σίγουρος για την ακριβή μετάφραση στη Νεοελληνική, το σημαντικότερο σημείο της δήλωσης αυτής είναι ο διαχωρισμός που προσδίδει μεταξύ των τριών διαστάσεων της ανθρώπινης σκέψης.

Όχι σε καμία περίπτωση Οι άνθρωποι δεν έχουν μεγάλα, μεσαία και μικρά μυαλά, διότι όλοι μας το ίδιο μέγεθος εγκεφάλου διαθέτουμε. Το αν θα αναλωθεί όμως σε μικρό-επίπεδο, μέσο-επίπεδο ή μακρό-επίπεδο είναι καθαρά υποκειμενική απόφαση.

Ίσως ένα ιδανικό μοντέλο θα ήταν να μπορούμε να αντλήσουμε και από τα τρία επίπεδα ούτως ώστε να εξηγήσουμε τον κόσμο και να ψάξουμε για προβλήματα και λύσεις.

Το κακό δυστυχώς στις μέρες μας ξεκινά εκεί που ο άνθρωπος σταματά να ψάχνει μακριά για απαντήσεις και επιμένει να εξηγεί το μίσος και την αγανάκτηση του μέσα από  μικρο-γεγονότα και ανθρώπους που στο τέλος της ημέρας είναι και αυτοί θύματα του σήμερα.

Διότι, δεν μπορείτε να αναζητείτε τα αίτια της καύσης ενός βιβλίου από ένα νέο, όταν δεν γνωρίζετε το βάθος και την ποιότητα τόσο του πολιτικού συστήματος (που του επέτρεψε να το κάψει), όσο και του εκπαιδευτικού συστήματος(που του το έδωσε στο χέρι).

Γι' αυτό πριν οραματιστείτε ένα καλύτερο κόσμο ή παραπονεθείτε για την κατάντια του υφιστάμενου, μάθετε να αναζητάτε το πρόβλημα πιο μακριά από ανθρώπους και γεγονότα.

Μια μέρα θα μας καλέσουν να λογοδοτήσουμε για εμάς και τα παιδιά μας και εμείς θα είμαστε απόντες. Όχι γιατί θα είμαστε μακριά , αλλά γιατί εμείς επιλέξαμε το μυαλό μας να μείνει κολλημένο σε μικρά πράγματα που απλά κρατούν την κοινωνία πνευματικά ‘ανάπηρη’ και ανήμπορη να ακολουθήσει και να αποτρέψει(ή να επιζητήσει)  τις αλλαγές που κάποιος, κάπου κάποτε θα φέρει κοντά μας.

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤE

υ.γ. κάποιος σκιτσογράφος είπε πως: Ο κάθε ηλίθιος μπορεί να γράφει την άποψη του στο διαδίκτυο ελεύθερα. Ας το εκμεταλλευτώ και εγώ που αντί για σκίτσα προτιμώ τα λόγια :) 

Τάδε έφη ‘’βασιλέας’’

Φιλοσοφεί ο «Βασιλέας» εν τη μέση της νυκτός. Μελάνι, χαρτί και Ζύθος. Εν των πολυτιμότερών του ο Ζύθος. Φθηνός και παγωμένος, απόρροια της υποδουλωμένης εργατικής τάξης στην οποία ανήκει. Διότι η βασιλική φύση του εργάτη φανερώνεται από την κατοχή αρετών όπως την επιμονή, την υπομονή, την αθωότητα και την πίστη του στον άνθρωπο. Πίσω στο θέμα μας όμως. Ο βασιλέας φιλοσοφεί εις το μεθύσι του και μονολογώντας λέει:
‘’ Είμαστε το αποτυχημένο πείραμα ενός αγαπησιάρη Θεού που την είδε αρχιτέκτονας του τέλειου όντος. Κρίμα όμως που του βγήκε η ιστορία Φρανκενστάιν. Πόνος, δυστυχία και θάνατος και για καπάκι πάρε μια χούφτα μουντζουρωμένες καρικατούρες να ζουν περιμένοντας να ζήσουν. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί το «προϊόν» δεν μας βγήκε έργο τέχνης παρά μόνο προβληματικό άνευ αποδείξεως για αλλαγή. Ρε λες να φταίει η απληστία; Η φτήνια των αξιών; Η αγάπη για το χρήμα; Αυτά γέννησαν και τον καπιταλισμό. Ίσως τελικά στο ερώτημα Ευτυχία ή επιτυχία να το χάσαμε το νόημα αδέρφια ’’
‘’ Στο ερώτημα Ευτυχία ή Επιτυχία ο άνθρωπος μετρά τα κουκιά του. Διότι λόγο τιμής να απαντήσεις, πόσες φορές το σκέφτηκες σε κάτι παγωμένες νύχτες με ζύθο και χαρτιά πεταμένα μπρος στα μάτια σου; Μα άνθρωπε είσαι μικρός να καταλάβεις την παγίδα του διλήμματος. Σε πείθουν καθημερινά πως πρέπει να πετύχεις, να ανοίξεις τα φτερά σου, να φτάσεις όσο πιο ψηλά γίνεται. Δεν σου λένε όμως πως πίσω από το θάμνο σε περιμένουν με το δίκαννο να σε προσγειώσουν απότομα. Αν δεν σε σκοτώσουν θα σε φυλακίσουν, ταΐζοντας σε χρήμα, φήμη, ύλη και άλλα τόσα αχρείαστα πράγματα. Ώσπου, πριν σαλέψεις εντελώς και γενείς αυτόχειρας μαθαίνεις πως η ευτυχία είναι που θα σου προσφέρει την επιτυχία. Γιατί πρέπει κάποτε να μάθεις, να μάθεις πως η ευτυχία είναι το εμβόλιο που μπολιάζει την αρρωστημένα παγωμένη σου ψυχή και ψιθυριστά σου λέει:
Όχι εγώ, Όχι εσύ.. Εμείς, Εσείς… Και σε θυμίζει πως πρέπει να το λες, να το λες δυνατά το σ ’αγαπώ. Να σ’ ακούει ο άλλος.‘’
‘’ Σ’ αγαπώ, ναι Σ’ αγαπώ. Τι δύσκολο να λες σ’ αγαπώ και να το  νοιώθεις. Ξεδιπλώνεται απ’ τα βάθη της καρδιάς σου όλη η κρυμμένη μαγεία. Σ’ αγαπώ, όχι εγώ αλλά εκείνο το μικρό παιδάκι που ζωγραφίζουν τα μάτια σου κάθε φορά που σμίγουνε με τα δικά μου. Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ γιατί για μας τους καταραμένους ο θεός δεν είναι αγάπη, η αγάπη είναι θεός. Θα Σ’ αγαπώ ώσπου μια μέρα να με βαρεθείς και να μου πεις πως θέλεις να σωπάσω. Μην κουράζεσαι όμως, θα μάθω να μας αγαπώ και για τους δύο. Σ ’αγαπώ, ναι σ’ αγαπώ διότι αν δεν είναι για την αγάπη μωρό μου, ποιος ο λόγος να έχω καρδιά που να κτυπά;  ‘’
Τέλος ο Ζύθος. Κτυπάει το ξυπνητήρι. Αφήνει την ”κορώνα” και στέφεται προς το καθρέφτη. Η πρόβα πριν απ’ την μεγάλη έξοδο εκεί έξω:
«…διότι αγάπη μου το σύστημα μέσω του καπιταλισμού, του φασισμού και των άλλων του ανίατων ασθενειών μπορεί να μας χωρίσει και να μας σκοτώσει. Δεν έχει όμως την δύναμη να σταματήσει  τις καρδιές μας να κτυπούν στους ίδιους ρυθμούς, ούτε και τα χείλη μας να ανταμώνουν κάθε τόσο με αυτά τα μεθυστικά φιλιά της αγάπης και του πάθους…»

Περι ανθρώπου το ανάγνωσμα...προσχωμεν!

Προς: Σόρα

Από: ένα φίλο… το μόνο φίλο

Γεια σου Σόρα. Ξέρω ότι είσαι καλά κρυμμένος εδώ και καιρό και το γράμμα μου ίσως να μην φτάσει ποτέ στα χέρια σου. Αν φτάσει όμως θέλω να το διαβάσεις όπως παλιά. Ακούγοντας Σινάτρα και γελώντας με τον περίπλοκο τρόπο που πάντα έλεγες ότι σκέφτομαι. Θυμάμαι την τελευταία φορά που μίλησα μαζί σου. Μου είχες θυμώσει που τα βάζω με τους ανθρώπους. Ακόμα θυμάμαι τι μου είπες: «Δεν φταίνε οι άνθρωποι φίλε. Αλλάζουν οι καιροί και ζητάνε άλλα. Να τους αγαπάς του ανθρώπους»

Είσαι λάθος Σόρα και το ξέρεις. Οι καιροί δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι καιροί μένουν πάντα οι ίδιοι. Θέλουν τους ανθρώπους να χωρίζονται σε δούλους και αφέντες, πλούσιους και φτωχούς, καταπιεσμένους και καταπιεστές. Με τους πρώτους να προσπαθούν να  γυρίσουν την πυραμίδα. Να κερδίσουν αυτά που δικαιούνται. Και μετά; Να γίνουν αυτό που απεχθάνονται…αφέντες. Αφέντες άλλων δούλων που παλιά τους έλεγαν συντρόφους, φίλους, συνεργάτες. 

Τους αγαπώ τους ανθρώπους, τους αγαπώ πολύ. Όμως η αγάπη μου γι’ αυτούς είναι αντιστρόφως ανάλογη στο πόσο τους φοβάμαι. Ναι τους φοβάμαι. Ο άνθρωπος είναι το πιο τρομακτικό ζώο από όσα υπάρχουν στην αλυσίδα της ζωής. Είναι το ζώο που γεννήθηκε τυχερό, έχοντας το έλλογο. Και αυτό το δώρο που απλόχερα του χάρισε η φύση το μετέτρεψε σε όπλο. Και μετά; Μετά κυρίευσε τα πάντα και σκαρφάλωσε στην κορυφή της αλυσίδας. Κι υστέρα; Ύστερα έμεινα ‘νηστικός’. Νηστικός στην μανία του να τρώει τα πάντα. Νηστικός μέχρι που έγινε κανίβαλος. Και ζει κατασπαράζοντας το ίδιο του το είδος.

Όμως ο άνθρωπος το ψάχνει και αυτό του το δίνω. Ψάχνει στις θάλασσες, τα παγωμένα βουνά, τα δάση, του ουρανούς και το διάστημα. Ψάχνει να βρει την λύτρωση. Ψάχνει να βρει τον Μεγαλόδοντα, το Γέτι, ψάχνει για εξωγήινους και για θεούς. Το ξέρω χαμογελάς. Θα με καθησυχάσεις με αφέλεια: «τον άνθρωπο διακατέχει η περιέργεια». Μην ξεγελιέσαι όμως. Τον άνθρωπο διακατέχει κάτι σκοτεινότερο: «Η ανάγκη να βρει κάτι δυνατότερο του, για να διαθέσει ολόκληρο τον χρόνο του να το δαμάσει. Και αν δεν τα καταφέρει…θα το αφανίσει»

Πέρασε η ώρα φίλε. Πρέπει να το σφραγίσω και να στο στείλω. Όμως θα σου δώσω λίγο από το δικό σου. Μέσα στην τόση μαυρίλα που εκπονείται από τον άνθρωπο, σου ‘χω πει πως τον αγαπώ. Παράλογο δεν είναι; Και όμως δεν είναι. Και ξέρεις γιατί;

Γιατί ο άνθρωπος έχει το έλλογο. Και αυτό σημαίνει ένα μόνο πράγμα: «Όταν το όπλο σημαδεύει την καρδιά κάποιου δικού του ανθρώπου δεν δέχεται να μπει μπροστά από ένστικτο όπως τα υπόλοιπα ζώα. Το κάνει γιατί θεωρεί πως αξίζει να θυσιάσει την ζωή του, για να γλυτώσει κάποιος που αγαπά.»

Καληνύχτα Σόρα,

Ένας φίλος.. ο μόνος φίλος

Φταίμε και ‘Εμείς’, Φταίτε και ‘Εσείς’, Φταίνε και οι ‘Άλλοι’

Δεν γνωρίζω του ανθρώπους -καλό παράδεισο στο παλικάρι- γι' αυτό το κείμενο δεν εστιάζει στη περίπτωση αλλά το Μακροσκοπικό του θέματος…

Χθες μετά από καιρό ένα νεαρό παλικάρι άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο. Το περιστατικό -λίγο η πολύ- μοιάζει με πολλά άλλα που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Ένα παλικάρι στην ένταση και το πάθος της ηλικίας, χωρίς ακόμα να μπορέσει να φτάσει στα κατάλληλα επίπεδα ωριμότητας -για να κατανοήσει τον κίνδυνο του δρόμου- αρέσκεται να καλπάζει με τον θάνατο. Από την άλλη ένας άνθρωπος φτασμένος στους δρόμους, γνώστης της μορφής τους και έμπειρος πια οδηγός θεωρεί παιχνίδι και ρουτίνα να αφήνει το αυτοκίνητο του όπου βρει. Το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι το δημόσιο δικαστήριο που στήθηκε στα μέσα και το διαδίκτυο για το ποιος από τους δύο φταίει. Ποιος είναι ο φταίχτης, ποιος το θύμα. Θα σας πω εγώ ποιος φταίει.

Φταίμε και ‘Εμείς’, Φταίτε και ‘Εσείς’, Φταίνε και οι ‘Άλλοι’

Φταίμε και εμείς…που δεν καταφέραμε ακόμα να κτίσουμε την νοοτροπία που να προστατεύει και εμάς και τους υπόλοιπους από τους κινδύνους της ασφάλτου. Κρυμμένοι πίσω από πληκτρολόγια και γραμμές τηλεφώνων, καταδικάζουμε στο προσκήνιο τον ‘’άτσαλο’’ οδηγό που πάρκαρε έτσι και το ‘’άμυαλο’’ παιδαρέλι που οδηγούσε απρόσεκτα. Φταίνε. Όμως και αυτοί ανήκουν στο εμείς. Ένα εμείς που κάθεται στο παρασκήνιο γονατισμένο μπροστά σε εικόνες και κλειστά παράθυρα και τρεμάμενα φωνάζει:  «Ευχαριστώ!». Ευχαριστώ που δεν ήμουν εγώ εκεί. Γιατί όλοι μας το κάναμε, το κάνουμε ή θα το κάνουμε στο μέλλον. Όλοι μας είμασταν νεαρά παιδιά με ατίθαση διάθεση, και όλοι θα γίνουμε αυτοί οι οδηγοί με τις εμπειρίες. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσες φορές είμασταν στο Τσακ να βρεθούμε αντιμέτωποι με το θάνατο μέσα στους δρόμους. Θα δούμε πως το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ. Η νοοτροπία και παιδεία στον τόπο πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Και αφού οι ‘Άλλοι’ δεν λένε να το δουν, ας το δούμε εμείς. Ας σκεφτόμαστε μια φορά εμάς, δυο φορές τους υπόλοιπους και τρεις φορές τα παιδιά που περιμένουν σπίτι την αγκαλιά μας.

Φταίτε και 'Εσείς'…που σας όρισε το κράτος να τηρείτε την τάξη και τον νόμο. Καθημερινά σας βλέπουμε στον δρόμο να προσπαθείτε να κρατήσετε τους δρόμους σε τάξη. Κάποτε σας χαιρόμαστε. Κάποτε όμως ξεχνάτε πως πρέπει να είστε το παράδειγμα και δυστυχώς το χάνετε το νόημα. Θα μου πείτε υπερβολές, θα σας πω σας βλέπουμε. Σας βλέπουμε να παρκάρετε παράνομα σε διπλές κίτρινες γραμμές, πάρκινγκ αναπήρων και πεζοδρόμια. Σας βλέπουμε να περιμένετε με λύσσα και μανία στην γωνιά με το μπλοκάκι σας να γράψετε όλους αυτούς του ‘σάτυρους των δρόμων’ που τρέχουν λίγο παραπάνω, (και καλά κάνετε αλλά το πρόβλημα είναι αλλού) την ίδια στιγμή που όταν βγάλετε την στολή δεν είστε υπόδειγμα οδηγού. Βέβαια δεν μιλάμε για το σύνολο, αλλά μια μερίδα που ξεχάστηκε κάπου στην καπουή του χρόνου, κάπου στον ξεπεσμό αυτού του τόπου. 

Φταίνε και οι ‘Άλλοι’…που τους ορίσαμε ‘εμείς’ να σκέφτονται για μας πριν από μάς. Για όλους αυτούς που ορίζουν τους νόμους. Που μέσα στα σπλάχνα του ΄σώματος’ τους, ανδρώνονται άτομα που πληγώνουν οι ίδιοι τους νόμους που έχουν ψηφίσει. Και έτσι φτιάχνεται η κουλτούρα. Μια κουλτούρα που ο καθένας αψηφά τους νόμους και κάνει του κεφαλιού του. Και σφυρίζοντας αδιάφορα έχει στο νου του πως για να το κάνουν και οι ‘άλλοι’ τότε μπορούμε και ‘εμείς’, τότε σιωπάτε και ‘εσείς’. Σε εσάς δεν θα χαριστώ. Κανείς δεν πρέπει. Για να αλλάξει τούτος ο τόπος χρειάζεται παιδεία. Η παιδεία θα κτίσει νοοτροπία και η νοοτροπία μια κοινωνία ΑΝΘΡΩΠΩΝ που οι δρόμοι, οι πλατείες και τα σπίτια θα είναι ασφαλείς για όλους. Την παιδεία την πουλήσατε, τους νόμους τους καταπατήσατε. 

Θέλουμε και νοοτροπία; Ας την φτιάξουμε αλλιώς!        

Σφίγγω τα δόντια από οργή κάθε φορά, όπως και όλοι μας. Μα στο τέλος της ημέρας Εμείς, Εσείς και οι Άλλοι, είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Γεννημένο από την ίδια μάνα, μυαλωμένο με τις ίδιες ανάγκες. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν πρώτοι όλοι εμείς που μας καίει και οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν. Κριτική και κράξιμο κάναμε ξανά. Τώρα ποια είναι η ώρα για αλλαγή. Μια πραγματική ΑΛΛΑΓΗ

'Λόγια' εν τω μέσω της νυκτός

Ένα Καλοκαιρινό βράδυ Σαββάτου βρέθηκαν σε ένα παγκάκι αραγμένοι δύο φίλοι. Δεν μιλούσαν και πολύ. Προτιμούσαν να  αγναντεύουν απέναντι την σκοτεινιασμένη θάλασσα και τις φωτεινές γραμμές που ζωγράφιζε από ψηλά το φεγγάρι. Στα χέρια τους κρατούσαν από ένα φτηνό στιγμιαίο καφέ, από κάποιο κοντινό μαγαζάκι. Ο ένας τύλιγε τσιγάρο λαχταρώντας την γεύση του καπνού, ενώ ο δεύτερος έπαιζε με το καπάκι του καφέ

Για την Ιστορία μας τους ήρωες μας θα τους πούμε Σόρα και Τίτο. Και η κουβέντα τους πάει κάπως έτσι:

Σ: Μεγαλώσαμε;  

Τ: Μεγάλωσες αδερφέ, εγώ ακόμα νοιώθω παιδί.

Σ: και ο καπνός; Για να τονίζει την παιδικότητα;

Τ: Τα παιδιά νομίζεις δεν έχουν έγνοιες; Απλά ξέρουν να βλέπουν και την ωραία πλευρά της ζωής. Να τυλίξω ένα; 

Σ: Όχι άσε. Αργότερα ίσως.

Τ: Να ρωτήσω;

Σ:Ρίχτω

Τ: Αν μπορούσες να κάνεις στο δημιουργό μια ερώτηση, όπου η απάντηση θα ήταν σίγουρα ΝΑΙ, τι θα τον ρωτούσες;

Σ: Αν υπάρχει!

Τ: Πλάκα κάνεις; 

Σ: Όχι, αυτό το ΝΑΙ μου απαντά σε πολλά άλλα. ΤΙ περίμενες δηλαδή;

Τ: εγώ θα το ρωτούσα αν θα έκανα οικογένεια και θα ζούσαμε ευτυχισμένοι.

Σ: Στο χέρι σου είναι αυτό.

Τ:Όντως! Δεν μου λες ρε Σορα, Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 Χρόνια;

Σ: Πολύ πετυχημένος, γνωστός και ίσως και πλούσιος…

Τ: πάντα ο ίδιος αλαζόνας

Σ: ..Αλλά δυστυχισμένος και μόνος

Τ: Πεσιμισμός;

Σ: Ρεαλισμός 

Τ: Θετικότητα μηδέν ως συνήθως

Σ: Mea Culpa!

Τ: και αν γινόταν να ευτυχίσεις; Θα ήσουν αποτυχημένος;

Σ: Η ευτυχία Τίτε μου είναι πάντα ο βλαστός κάθε επιτυχίας. Η επιτυχία όμως είναι ένα δέντρο που δεν δίνει σχεδόν ποτέ καρπό ευτυχίας.

T: Σωραίος, να τυλίξω;

Σ: Τύλιξε, πάω να φέρω καφέ.

Τ: Σκέττο, χωρίς γάλα 

Και έτσι μια μικρή συζήτηση μεταξύ δύο φίλων τελείωσε με τον πιο γνωστό τρόπο. Τσιγάρο, καφέ και θάλασσα.

 Άραγε εσείς αν ήσασταν σε εκείνο ακριβώς το σημείο και ακούγατε την συζήτηση, τι θα απαντούσατε σε αυτές τις δύο ερωτήσεις;